Durąg: cmentarze umierają w skupach złomu


Cmentarz jest zabytkowy, istnieje od XIX wieku. Informuje o tym tabliczka Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. I to w zasadzie jedyne zainteresowanie konserwatora tym miejscem, bo innego nie widać.

Cmentarz na dwie części dzieli aleja. Stara, ewangelicka część z grobami, leży po jej lewej stronie. Natomiast po prawej znajduje się nowy cmentarz. Różnicę widać gołym okiem. Po lewej chaszcze, przez które trudno się przebić i gdzieniegdzie krzywo stojący metalowy krzyż, po prawej zadbane groby, przystrojone kwiatami i zniczami. 
Przebijając się przez krzaki odnajdywałam najstarsze groby.

Jeden z nich należał do małżeństwa - on urodzony w 1772 roku został tu pochowany w roku 1864. Ze starych grobów w tej części cmentarza zabrano już wszystko, co dało się sprzedać. Nie ma metalowych elementów nagrobków, zniknęły krzyże, które zapewne wylądowały gdzieś na skupie złomu.

Gdzieniegdzie stoi jeszcze jakiś stary, wykrzywiony krzyż. 
Piękna aleja prowadzi do starego grobowca z XIX wieku. Przez zakratowane okno widać rozpadające się, niszczejące trumny. Straszny widok. I cmentarz i grobowiec, to ślady naszej przeszłości. Zawsze boleję nad tym, gdy niszczeją zabytki, ale tu chodzi o coś więcej: o pamięć o tych, którzy żyli tu przed nami.
Joanna z Ostródy