Bycie kolorowym ma swoje zalety i wady

Czy takie oryginalne ubarwienie może ułatwiać funkcjonowanie w naszym środowisku? Czy też jest przysłowiową kulą – w przypadku ptaków – u nóżki? Jednym z bardziej rzucających się ptaków na naszych terenach jest dziwonia. W zasadzie tym niezwykłym wyglądem charakteryzuje się tylko samiec. Samica, tak jak i osobniki młodociane są jednolicie szarooliwkowe, czyli tak jak przystało na typowego środkowoeuropejskiego ptaka. U pana dziwonii zaś głowa, gardło i grzbiet mają kolor czerwony, o bardzo intensywnym nasyceniu i specyficznym odcieniu.

Mimo iż ptak ten wielkością, budową i kształtem przypomina naszego popularnego wróbla, to dzięki swoim „szkarłatnym szatom” zyskuje wizerunek egzotycznego przybysza. O bezpośrednie spotkanie z dziwonią jednak nie jest łatwo. I wcale nie dlatego, że jest ptakiem nielicznym. Na Mazurach bowiem, w odpowiednim środowisku – przy bujnie zarośniętych brzegach jezior, w dolinach rzek i stawów - występuje dosyć powszechnie. Piętno wyrazistego i jaskrawego wyglądu zmusza te ptaki do skrytego trybu życia. Cóż może bardziej rzucać się w oczy, niż intensywnie czerwona dziwonia na tle zielonego gąszczu drzew i krzewów. Na to tylko czekają krążące wokół błotniaki i inne drapieżne ptaki. Zdawać sobie z tego sprawę muszą nasze „czerwonaki”, gdyż rzadko opuszczają bujne zarośla.

Znacznie częściej możemy usłyszeć ich śpiew przypominający nieco fletowy gwizd wilgi. Takie życie w ukryciu to niewątpliwie minus posiadania egzotycznej urody. Nieustanne maskowanie się pod zielonym kloszem liści i łodyg zapewne utrudnia zdobywanie pokarmu, budowanie gniazda i wykonywanie innych ptasich czynności. Widoczny z daleka właściciel gniazda jest również niebezpieczeństwem dla samicy i potomstwa. Dlatego też samce dziwonii w okresie lęgowym poruszają się po bardzo dużym terenie, nieustannie się przemieszczając.

Wszystko po to, by nie zdradzić usytuowania gniazda, przed kręcącymi się pobliżu wronami, czy srokami, łasymi na łatwy łup w postaci jaj lub młodych ptaków. Jednak oryginalny i barwny wygląd to także zaleta. Każde spotkanie z takim niezwykle widowiskowym ptakiem budzi emocje i dostarcza wielu wrażeń miłośnikom przyrody. Pośrednio przekłada się to również na sytuację skrzydlatych mieszkańców. Wyjątkowość danego gatunku sprawia, iż jest on zwykle poddany bardziej wnikliwym zabiegom monitorującym stan populacji.

Podejmowanych jest również więcej działań mających na celu ochronę gatunku oraz jego naturalnych siedlisk. Dla samych dziwonii posiadanie „szkarłatnego ubranka” jest również niezwykle istotne. Młode ptaki dopiero po kilku latach uzyskują czerwone ubarwienie. Intensywność upierzenia samców jest sygnałem informującym o hierarchii i dominacji danych osobników w społeczności dziwonii. Warto więc być jak najbardziej czerwonym, gdyż ma się wówczas najwięcej przywilejów… i samic! Morał więc z tego, Drodzy Czytelnicy, następujący – trzeba być kolorowym, żyć barwnie, rzucać się w oczy i stawiać na swoją indywidualność i niepowtarzalność, tak jak czynią to dziwonie. Warto tylko pamiętać, że są w życiu sytuacje, w których czasami należy choć na pewien czas z pokorą zmatowieć i zszarzeć jak wróble. Fot. 13/2 Piętno wyrazistego i jaskrawego wyglądu zmusza te ptaki do skrytego trybu życia. Cóż może bardziej rzucać się w oczy, niż intensywnie czerwona dziwonia na tle zielonego gąszczu drzew i krzewów Krzysztof Pawlukojć g.gizyckagazetaolsztynska.p